O Αύγουστος Κορτώ και ο Αλέξης Σταμάτης προτείνουν:

Τα βιβλία πρέπει να αρχίσουν να αποκτούν ενεργό ρόλο στη ζωή μας. Δεν είναι καιρός να αρχίσουμε να  εμπλουτίζουμε τον ελεύθερό μας χρόνο –όσος μπορεί να είναι αυτός- με μια ασχολία, όπως η ανάγνωση, που μόνο να μας ωφελήσει μπορεί; Οι βιβλιοπροτάσεις συνεχίζονται, με ακόμη δύο εξαίρετους συγγραφείς, όπως ο Αύγουστος Κορτώ κι ο Αλέξης Σταμάτης, που μας δίνουν ιδέες για τα βιβλία που θα πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουμε και εν τέλει να κοσμήσουν τη βιβλιοθήκη μας…

Αύγουστος Κορτώ

 Θα πρότεινα την “Αθανασία” του Μίλαν Κούντερα, τον “Υπόγειο Κόσμο” του ΝτεΛίλλο και τα πεζά του Γεώργιου Βιζυηνού.

Ο Αύγουστος Κορτώ γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1979 και το πραγματικό του όνομα είναι Πέτρος Χατζόπουλος. Συγγραφέας 13 βιβλίων για ενηλίκους, 9 βιβλίων για παιδιά ενώ αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται η βιογραφία μιας σκύλας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

Αλέξης Σταμάτης

Θα επέλεγα τα :
Οι Αδερφοί Καραμαζόφ του Φιοντορ Ντοστογιέφσκι,
Οδυσσέας του Τζέιμς Τζόις και
Ιλιάδα του Ομήρου

Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει είκοσι ένα βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλίο για παιδιά, νουβέλες, ποίηση). Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται Χαμαιλέοντες από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Ο Κώστας Αρκουδέας και η Ελένη Γκίκα προτείνουν:

Πόσα αριστουργήματα δεν έχουμε μπει καν στη διαδικασία να αναζητήσουμε, πόσο μάλλον να τα διαβάσουμε; Οι συγγραφείς Κώστας Αρκουδέας και Ελένη Γκίκα μας προτείνουν ποια βιβλία πιστεύουν ότι πρέπει να αναζητήσουμε αύριο κιόλας στα βιβλιοπωλεία.

Κώστας Αρκουδέας

Παρελθόν: Σουν Τζου: Η τέχνη του πολέμου
Το κλασικό έργο της αρχαίας κινεζικής γραμματείας είναι το αρχαιότερο και πιο γνωστό εγχειρίδιο με θέμα τη στρατιωτική τακτική. Ενώ πραγματεύεται τη φύση του πολέμου και τις προϋποθέσεις της νίκης, αποτελεί ταυτόχρονα μια ανεξάντλητη πηγή ανατολικής σοφίας.

Παρόν: Οκτάβιο Πας: Ο γραμματικός πίθηκος
Ο μεξικανός συγγραφέας Οκτάβιο Πας θεωρείται από τους κορυφαίους σύγχρονους ισπανόφωνους συγγραφείς και πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1990. Εξαιτίας της διπλωματικής του ιδιότητας, ο Οκτάβιο Πας ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου δημιουργώντας ένα πολυποίκιλο έργο που φλέγεται από την αγάπη του για τον άνθρωπο. Ένα από τα μέρη που επισκέφθηκε ήταν και η Ινδία, η οποία τον επηρέασε ιδιαίτερα. Εκεί εμπνεύστηκε και έγραψε τον Γραμματικό πίθηκο.

Μέλλον: Φρανκ Χέρμπερτ: Ντιούν
Τι είναι το Ντιούν; Είναι ένας έρημος πλανήτης, γεμάτος αμμόλοφους, στον οποίο κατοικεί μια αρχαία φυλή, οι Φρέμεν. Κάτω από την άμμο υπάρχουν μεγάλα σκουλίκια τα οποία παράγουν την μελάνζη, το «μπαχάρι» ή το «καρύκευμα», το οποίο, όποιος δοκιμάζει, αποκτά ενορατικές ικανότητες, μακροζωία και μπορεί να ταξιδεύει στο χωροχρόνο. Γύρω από αυτό το πολύτιμο καρύκευμα στήνονται βυζαντινές ίντριγκες και δολοπλοκίες ανάμεσα στον οίκο των Ατρειδών, που εκπροσωπεί το Καλό, και των Χαρκόνεν, που εκπροσωπεί το Κακό. Μολονότι το έργο αναφέρεται σε έναν κόσμο που βρίσκεται χιλιάδες χρόνια μακριά, η μάχη για την εξουσία και την δύναμη παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.

Ο Κώστας Αρκουδέας γεννήθηκε στην Αθήνα, με τόπο καταγωγής την  Πολιάνα,της μεσσηνιακής Μάνης. Μεγάλωσε στον Κόκκινο Μύλο, σ’ ένα πέτρινο σπίτι με φιστικιές. Ο πατέρας του και η αδερφή του έγραφαν, γεγονός που είχε σαν φυσικό επακόλουθο να στραφεί κι εκείνος στη συγγραφή. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων το 1987, με τη συλλογή διηγημάτων «Ασ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει». Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα «Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα» (1987, Οδυσσέας) και «Το τραγούδι των τροπικών» (1988, Οδυσσέας), που έκλεισαν τον πρώτο κύκλο.

Το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα λέγεται “Παράφορο Πάθος” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη

Ελένη Γκίκα

“Έγκλημα και Τιμωρία” του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι:
Για το σκοτάδι και το φως που κουβαλάμε ή κρύβουμε μέσα μας, επειδή είναι από άποψη δομής ό,τι σπουδαιότερο έχει γραφτεί, όσον αφορά στα μυθιστορήματα, για τις λεπταίσθητες ψυχολογικές παραμέτρους που περικλείει. Ο Φρόυντ πριν απ’ τον Φρόυντ.

“Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” του Μαρσέλ Προυστ
Για την ποίηση της καθημερινότητας, για την δημιουργική νοσταλγία, για τις στιγμές που αποκτούν χαρακτήρα αιώνιο, για την μυστηριώδη προοπτική μιας άλλης ζωής, ενός διαφορετικού χρόνου, για τον αεί παρόντα και αιώνιο χρόνο, εν τέλει, για τον ξανακερδισμένο μας χρόνο.

“Άπαντα” του Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Για τους καθρέφτες, τους μύθους, τους θρύλους και την λιτότητα, για το παράδοξο, το αίνιγμα το δικό μας και του άλλου, για τον λαβύρινθο που έχει χίλιες μορφές. Για τον τρόπο που δένει φιλοσοφία, λογοτεχνία, μυθολογία, ιστορίες, θρησκείες, καθημερινότητα και αιώνιο.

“Σμιλεύοντας τον χρόνο” του Αντρέι Ταρκόφσκι
Για την ποιητική ματιά του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη που ήταν θέαση ζωής ζώσας. Για την αιωνιότητα και για το μεγαλείο της στιγμής και του φαινομενικά ασήμαντου, για τον τρόπο που σκεφτόταν ποιητικά και δούλευε, για τις επτά αριστουργηματικές ταινίες του, για την απόδειξη ότι η ζωή είναι η ύψιστη Τέχνη.

“Ανεμοδαρμένα Ύψη” της Έμιλυ Μπροντέ
Για την Κάθριν και τον Χίθκλιφ, για τον έρωτα, το πάθος, τα γυρίσματα της ζωής και την ερωτική και ψυχολογική βία. Για την ιστορία του, την εποχή που αναδύεται στις σελίδες του, το αλλόκοτο, για το ότι υπήρξε τόσο μπροστά από την εποχή του. Για το ότι παραμένει τόσο μοντέρνο.

Η Ελένη Γκίκα γεννήθηκε το 1959 στο Κορωπί. Δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός στο Αντί, στις Εικόνες και στο Έθνος της Κυριακής από το 1983, έχει ασχοληθεί με το μυθιστόρημα, το διήγημα, την ποίηση, το παραμύθι, έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις και έχει επιμεληθεί βιβλία και σειρές. Κυκλοφορούν 28 βιβλία της. Ανάμεσά τους “Δι’ εσόπτρου εν αινίγματι”, “Να τα μετράω ή να μη τα μετράω τα χρόνια”, “Το αίνιγμα του άλλου”, “Μετεβλήθη εντός μου”, “ο ρυθμός του κόσμου”, “Υγρός χρόνος”, “Εν αταξίαις εύτακτοι όντες”, “Το γράμμα που λείπει”, “Πλήθος είμαι”, “Οι κούκλες δεν κλαίνε” και “Η αιώνια επιστροφή”. Με το μυθιστόρημα “Η γυναίκα της βορινής κουζίνας” και το παραμύθι “Το μυστικό της μαγικής τσαγιέρας” που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, ξεκίνησε τη συνεργασία της με τις εκδόσεις Καλέντη. Από τις ίδιες εκδόσεις θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2013 το μυθιστόρημά της “Το bolero δεν ήταν του Ραβέλ” και το παραμύθι “Η ζωγραφιά που ταξιδεύει”. Επίσης είναι στη συντακτική επιτροπή στο περιοδικό “Η Ιστορία Σήμερα” που κυκλοφορεί με το ΕΘΝΟΣ.

Το τελευταίο της βιβλίο λέγεται “Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ” από τις εκδόσεις Καλέντης.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Ο Δημήτρης Μαμαλούκας, ο Δημήτρης Σωτάκης, και ο Θανάσης Χειμωνάς προτείνουν:

Δύο Δημήτρηδες κι ένας Θανάσης συνεχίζουν να μας προτείνουν βιβλία που πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσουμε στη ζωή μας. Όντες συγγραφείς και φανερά διαβασμένοι και οι τρεις, καλό δεν θα ήταν να ακούσουμε προσεκτικά τις συμβουλές τους και να μην διστάσουμε να τρέξουμε το επόμενο μάλιστα πρωινό και να αναζητήσουμε τις επιλογές τους;
Ιδού λοιπόν…

Δημήτρης Μαμαλούκας
Michel Faber – Το άλικο και το λευκό
Κορμακ Μακ Κάρθι – Ο δρόμος
Ντίνο Μπουτζάτι – Η έρημος των ταρτάρων
Και τα τρία τα θεωρώ αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας,
το πρώτο για τη γλώσσα του,
το δεύτερο για την αφηγηματική του λιτότητα
και το τρίτο για το υπαρξιακό του υπόβαθρο.

Ο Δημήτρης Μαμαλούκας γεννήθηκε το 1968 στην Αθήνα όπου και κατοικεί. Είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου του Lecce, Ιταλία. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα “Όσο υπάρχει αλκοόλ υπάρχει ελπίδα” (που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με τίτλο Όσο υπάρχει αλκοόλ…), “Ο Μεγάλος Θάνατος του Βοτανικού”, “Η απαγωγή του εκδότη”, “Η μοναξιά της ασφάλτου” και “Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα” που ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ-ΕΡΤ 2007. Συμμετείχε στις συλλογές διηγημάτων “Ελληνικά Εγκλήματα και Υπόγειες Ιστορίες”.
Το καινούργιο του βιβλίο  3ο της σειράς Κρις Πινόκιο & Νοεμί Αστράκη, Τα Παιδιά του Χρόνου έχει τίτλο “Ο μοναδικός Άλμπερτ” και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Κουκουνάρι.

Δημήτρης Σωτάκης

Το πρώτο βιβλίο είναι το Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, καθώς είναι ένα σεμινάριο αφήγησης και δόμησης χαρακτήρων.
Δεύτερο, η Δίκη του Κάφκα, ως ένα σημαντικό έργο για την παράνοια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τρίτο, η Αναφορά στον Γκρέκο του Καζαντζάκη, για την τόσο δυνατή του αλήθεια που ξεπερνάει και τη λογοτεχνικότητα του.

Ο Δημήτρης Σωτάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων. Το βιβλίο του “Η πράσινη πόρτα” (2002) ήταν υποψήφιο για το βραβείο του περιοδικού “Διαβάζω”, ενώ το επόμενο μυθιστόρημά του, “Η Παραφωνία” (2005), μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στην Ολλανδία από τις εκδόσεις “Van Gennep”. Το μυθιστόρημά του “Ο άνθρωπος καλαμπόκι” ήταν υποψήφιο για το βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ για το 2007, καθώς και για το βραβείο του περιοδικού “Διαβάζω”, ενώ “Το θαύμα της αναπνοής” (2009), τιμήθηκε με το βραβείο The Athens Prize for Literature του περιοδικού “(δε)κατα”. Μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο γράψιμο και τη μουσική. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται “Ο θάνατος των ανθρώπων”, από τις εκδόσεις Κέδρος.

Θανάσης Χειμωνάς

«Έγκλημα και τιμωρία», Φιόντορ Ντοστογέφσκι.
Ο Ρασκόλνικοφ δολοφονεί την γρια τοκογλύφο Αλιόνα Ιβάνοβνα στο απόλυτο Μυθιστόρημα.

«Αισθηματική αγωγή», Γκυστάβ Φλομπέρ.
Λίγες φορές έχει αποτυπωθεί τόσο δυνατά ένας έρωτα στην λογοτεχνία όσο αυτός Φρεντερίκ Μορό για την κυρία Αρνού.

«Η Μεταμόρφωση», Φραντς Κάφκα.
Ο Γκρέγκορ Σάμσα μετατρέπεται σε ένα αποκρουστικό γιγαντιαίο έντομο. Η καφκική ατμόσφαιρα σε όλο της το μεγαλείο.

Ο Θανάσης Χειμωνάς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Τα πρώτα του βιβλία δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “Τα Νέα” – το πρώτο κυκλοφορεί στη συλλογή διηγημάτων “Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο” (Κέδρος). Είναι πτυχιούχος φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, όπου σπούδασε και  κινηματογράφο ενώ έχει σπουδάσει και δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο “Ραμόν” κυκλοφόρησε το 1998, το δεύτερο, “Σπασμένα Ελληνικά”, το 2001 και ακολούθησαν: “Ανεξιχνίαστη ψυχή”, 2003, “Η μπλε ώρα”, 2005, “Ραγδαία επιδείνωση”, 2007, “Δεν την αγαπάω πια”, 2010. Το Μάιο του 2002 το “Ραμόν” εκδόθηκε στη Γαλλία από τις εκδ. Alter Edit, και το Μάρτιο του 2003 ακολούθησαν τα “Σπασμένα ελληνικά”. Έχει εργαστεί ως αθλητικός συντάκτης σε πολιτική εφημερίδα ενώ αρθρογραφεί τακτικά και σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται “Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες” από τις εκδόσεις Πατάκη.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Ο Δάνης Κουμασίδη, ο Γιώργος Λίλλης και ο Ευάγγελος Μαυρουδής προτείνουν:

Όπως η ηδονή της ανάγνωσης είναι αστείρευτη, έτσι και οι βιβλιοπροτάσεις, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε διαφορετικό από το να συνεχιστούν!!

Γιώργος Λίλλης

Το Πέρασμα, του Κόρμακ Μακ Κάρθυ, εκδόσεις Καστανιώτη.
Για τον λυρισμό του και την υποβλητική του γλώσσα, που σε ταξιδεύει στα άγονα τοπία του Μεξικού. Αιχμαλώτισε την καρδιά και το νου έτσι όπως με οδήγησε σε έναν κόσμο μαγικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα. Ο Κόρμακ Μακ Κάρθυ γράφει ποίηση σε πρόζα.
Άνθρωπος σε πτώση, του Ντον Ντελίλλο, εκδόσεις Εστία
Για τον τρόπο που ο συγγραφέας περιγράφει πώς μπορεί κανείς να συνεχίσει να ζει και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του σ’ έναν κόσμο διάχυτου φόβου μετά τα συνταρακτικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Φινιστέρε κι άλλα ποιήματα, του Ευγένιου Μοντάλε, εκδόσεις Άγρα
Για το ιστορικό σκηνικό βάθος των ποιημάτων που μεταμορφώνεται σ’ ένα υπεριστορικό, κοσμικό πεπρωμένο. Γιατί η αληθινή ποίηση εξαγνίζει. Γιατί διαβάζοντας αυτά τα ποιήματα ένιωσα άλλος άνθρωπος.

Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (“Ποίηση”, “Μανδραγόρας”, “Δέντρο”, “Ακτή”, “Γραφή”). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. “Η χώρα των κοιμωμένων υδάτων” (εκδ. “Μανδραγόρας”, 2001) πρόκειται σύντομα να εκδοθεί και στη Γερμανία. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται “Ίχνη στο χιόνι” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

                                        Δάνης Κουμασίδης

Δύσκολη η ερώτηση. Επειδή τα κλασικά βιβλία μένουν παγιωμένα μέσα μου, και επειδή το «Έγκλημα και Τιμωρία» μάλλον θα το πουν όλοι οι υπόλοιποι, και την «Αισθηματική Αγωγή» την ξαναζώ ξαναμεταφράζοντάς την, προτιμώ να επιλέξω/προτείνω πιο πρόσφατα:

                 Μισέλ Ουελμπέκ – Η επέκταση του πεδίου πάλης
Επειδή είναι η καλύτερη ανατομία της εποχής μας. Και επειδή η πάλη όλο και επεκτείνεται.

Αμελί Νοτόμπ – Κοσμητική του εχθρού
Επειδή η Νοτόμπ είναι η μεγαλύτερη εν ζωή γυναίκα συγγραφέας Κι επειδή κανείς δεν το λέει.

Γιάννης Στίγκας – Η αλητεία του αίματος
Επειδή δεν χρειάζεται να είσαι μεσήλικας ή υπερήλικας για να γράψεις συγκλονιστικά ποιήματα και να στο αναγνωρίσουν. Κι επειδή έχουμε πνιγεί στο αίμα μας (από κάθε άποψη).  

Ο Ιορδάνης Κουμασίδης γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει τέσσερα βιβλία ενώ τρία κείμενά του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Κριτικογραφεί για θέματα λογοτεχνίας και φιλοσοφίας στο The Book’s Journal και στην εφημερίδα Μακεδονία, ενώ διατηρεί τη στήλη ”Σ’ έχω βρει και σε χάνω” στην Παράλλαξη.

Ευάγγελος Μαυρουδής

Τρία βιβλία που θα είχα χάσει πολλά αν δεν είχα διαβάσει είναι τα:

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ,

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέ και Λολίτα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.

Φυσικά με κατακλύζουν πολλά άλλα, Ελλήνων και ξένων, κλασικών και συγχρόνων, αλλά αυτά τα τρία με έχουν επηρεάσει τον τελευταίο καιρό και έτσι ήρθαν πρώτα στο μυαλό μου.

Ο Ευάγγελος Μαυρουδής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Οι γονείς του είναι πρόσφυγες από τη Σμύρνη. Από φοιτητής εργάζεται αθόρυβα στο χώρο του πνεύματος και της τέχνης. Ζει στη Ραφήνα. Είναι γιατρός και δημοτικός σύμβουλος. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται “Φως εξ Ανατολών” από τις εκδόσεις Κέδρος.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Ο Άρης Σφακιανάκης προτείνει:

Σκεφτείτε πως βρίσκεστε σε ένα λιμάνι. Μπροστά σας βλέπετε πλοία που μπορούν να σας ταξιδέψουν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και στο χέρι σας κρατάτε ένα εισιτήριο, με το οποίο μπορείτε να ταξιδέψετε όπου θέλει η ψυχή σας. Κάπως έτσι είναι τα βιβλία. Το καθένα είναι μια ευκαιρία για ένα ταξίδι του νου, δίχως κανένα απολύτως όριο. Κολοσσοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας υπόσχονται ταξίδια πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία. Βιβλία που μπορούν να συγκλονίσουν και να ταράξουν τον κόσμο μας. Λέξεις που μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους εάν τις έχουμε διαβάσει.

«Κλασικό είναι αυτό που όλοι ήθελαν να το ξέρουν, αλλά κανείς δεν κάθεται να το διαβάσει.» έχει πει ο Mark Twain, και δεν έχει άδικο. Πόσα αριστουργήματα δεν έχουμε μπει καν στη διαδικασία να αναζητήσουμε, πόσο μάλλον να τα διαβάσουμε; Όμως, αλήθεια, εάν ρωτήσουμε σημερινούς Έλληνες συγγραφείς, πολυταξιδεμένους, ποια βιβλία άραγε πιστεύουν ότι πρέπει να αναζητήσουμε αύριο κιόλας στα βιβλιοπωλεία; Ποια πνευματικά πονήματα θα ξεχώριζαν και ποια φανταστικά ταξίδια πιστεύουν πως θα πρέπει να ζήσουμε;

Ας ξεκινήσουμε από τον συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη που μας προτείνει:

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι : «Έγκλημα και τιμωρία»

Όποιος δεν έχει διαβάσει το μυθιστόρημα αυτό, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει διαβάσει λογοτεχνία. Τα όνειρα του ήρωα προς το τέλος του βιβλίου αποτελούν case study για κάθε φέρελπι ψυχαναλυτή και ονειροκρίτη.

Ηροδότου: “Ιστορίες”

Ένας μίτος της Αριάδνης για τον κόσμο των Περσικών πολέμων, μια πυξίδα ταξιδιωτική για τις τέσσερις γωνιές του γνωστού τότε κόσμου και μια συλλογή αξιοπερίεργων εθίμων από φυλές που χάθηκαν για πάντα – όπως οι Έλληνες.

 Νίκος Καζαντζάκης: «Αναφορά στον Γκρέκο»

Η αυτοβιογραφία του μεγάλου Κρητικού απ’ όπου μπορείτε να αντλήσετε τη μεγαλύτερη γκάμα των αναρτήσεών σας στο facebook. Ο Πάολο Κοέλιο μοιάζει μπροστά του σα μαθητευόμενος μάγος από ταινία του Ντίσνεϋ.

Ο Άρης Σφακιανάκης σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Το 1981 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με διηγήματα, “Όταν βρέχει και φορά παπούτσια κόλετζ”, ακολούθησαν “Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη”, “Ο τρόμος του κενού”, “Η νόσος των κινέζικων εστιατορίων”,  “Δεν ήξερες… δεν ρώταγες!”,  “Μπέιμπι Σίτινγκ”, “Το περσικό φιλί”,  “Μητροπόλεις, ιστορίες, παράδεισοι”  “Η μοναξιά δεν μου ταιριάζει” “Ου μπλέξεις”. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση και το σενάριο. Το τελευταίο του βιβλίο λέγεται “Παντρεμένες” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Η Ναταλία Δαδίδου, η Ζέφη Κόλια και η Ισμήνη Τορνιβούκα προτείνουν:

«Η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή» έλεγε ο Πεσσόα, και έχει δίκιο. Αρκεί να σκεφτούμε πως μία ζωή δεν φτάνει για να διαβάσουμε ό,τι βιβλίο υπάρχει. Ας επιλέγουμε λοιπόν συνετά πώς θα αξιοποιήσουμε τον ελάχιστό χρόνο που μας δίνεται και ας δεχθούμε την ανάλογη βοήθεια!

Ναταλία Δαδίδου

«Ο Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ
Ο Μερσώ, ξένος με όλους, αφήνεται στα γεγονότα, φτάνει ως το φόνο και δεν κάνει καν τον κόπο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Παράλογο; Ίσως.

«Ο Σωσίας» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.
Ο δημόσιος υπάλληλος Γκολιάτκιν, διχάζεται. Η ζωή του καταρρέει όταν ο σωσίας του εισβάλει στη ζωή του και του καταρρακώνει την αξιοπρέπεια. Αριστουργηματική η σκηνή όπου η ήρωας ανταμώνει για πρώτη φορά τον σωσία του.

«1984» του Τζώρτζ Όργουελ
Ο Ουίνστον Σμιθ βιώνει τον απολυταρχισμό, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Από τη μια η ψυχολογία του φόβου, ο έλεγχος της σκέψης, της ιστορίας και της γλώσσας κι από την άλλη η ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά την ελευθερία.

Η Ναταλία Δαδίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1972. Σπούδασε οικονομικά στην Ελλάδα και στο Λονδίνο. Εργάστηκε στον χρηματοοικονομικό κλάδο κι έχει αρθρογραφήσει στον οικονομικό Τύπο. Ζει στην Αθήνα και βιοπορίζεται ως επαγγελματίας της πληροφορικής. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ. Το “Abacus”, ένα παιχνίδι απληστίας είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Ζέφη Κόλια

Θεογονία- Ησίοδος.
Έπος για την απαρχή του κόσμου και την καταγωγή της Ελληνικής Μυθολογίας. Αρχίζει από το Χάος, την Γαία και τον Ουρανό και καταλήγει στους Θεούς του Ολύμπου και την επιρροή τους στους ανθρώπους. Χοντρικά, η Βίβλος των αρχαίων Ελλήνων.

Οι Δαιμονισμένοι- Φ. Ντοστογιέφσκι.
Ο κεντρικός χαρακτήρας του, Πιοτρ Στεπάνοβιτς, μηδενιστής και υπέρ της ανατροπής των πάντων με κάθε μέσον, είναι βασισμένος στην προσωπικότητα του Νετσάγιεφ, του πρώτου θεωρητικού της τρομοκρατίας.

Λολίτα- Β. Ναμπόκοφ.
Το απόλυτο σύμβολο του άγουρου αισθησιασμού. Και μια μοναδική τεχνική γραφής.

Η Ζέφη Κόλια γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στη Νίκαια. Σπούδασε δημοσιογραφία, χωρίς ωστόσο να την ασκήσει επαγγελματικά. Έχει εκδώσει τρία μυθιστορήματα και το παιδικό “Ποφ Καφέ, το στέκι των παράξενων πλασμάτων” (2004). Επιμελήθηκε και συμμετείχε σε τρεις συλλογές διηγημάτων και μετέφρασε για τις εκδόσεις “Οξύ” το βιβλίο “Ο μαύρος γάτος και άλλες ιστορίες τρόμου” του Edgar Allan Poe” (2009). Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες, έντυπα και sites. Αρθογραφία της έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά “Νέα Οικολογία”, “Αντί”, “Εποχή”, “Λιμάνι”, “Διαβάζω”, “Index”. Το τελευταίο της βιβλίο λέγεται “Λώρα, η τελευταία των Μαρξ” και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ισμήνη Τορνιβούκα

Λολίτα, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, εκδόσεις Πατάκη (1962)
Την Λολίτα την διάβασα πιο μεγάλη και με μάγεψε για την ακρίβεια στον λόγο της, το χιούμορ και την πικρία της, και όλον αυτόν τον ερωτισμό που έσταζε από μέσα της χωρίς ποτέ να περιγράψει έστω και μία ερωτική σκηνή. Όταν μετακόμισα στο πρώτο μου ενήλικο σπίτι, έγραψα στον τοίχο την πρώτη της παράγραφο, που την θεωρώ από μόνη της ένα από τα αριστουργήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας:
“Λολίτα, φως της ζωής μου, φλόγα των λαγόνων μου. Αμαρτία μου, ψυχή μου. Λο-λί-τα: της γλώσσας η άκρη τρέχει τρεις φορές στον ουρανίσκο, για να χτυπήσει με την τρίτη απαλά πάνω στα δόντια. Λο. Λι. Τα. Ήταν Λο, απλή Λο το πρωινό, τέσσερα πόδια και δέκα ίντσες, ορθή με το ένα της σοσόνι. Ήταν Λόλα φορώντας παντελόνια. Ήταν Ντόλλυ στο σχολείο, Ντολόρες στο ληξιαρχείο. Όμως στη δική μου αγκαλιά ήταν πάντα, κάθε φορά, Λολίτα.”

Εκατό χρόνια μοναξιά, Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες, εκδόσεις Λιβάνη (1982)                                                                                   Διάβαζα από μικρή, αλλά τα εκατό χρόνια μοναξιά ήταν το πρώτο βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή. Μου το είχε δώσει η μητέρα μου- ήταν το δικό της αγαπημένο βιβλίο και έκρινε πως είχε έρθει η ώρα να το διαβάσω και εγώ. Θυμάμαι τη στιγμή που το τελείωσα- ήμουν δεκατεσσάρων, ήμασταν στην θάλασσα και εγώ είχα ακόμα 15 σελίδες, και έτσι έμεινα λίγο παραπάνω για να τις τελειώσω. Ο ήλιος είχε πέσει και είχε αρχίσει σχεδόν να νυχτώνει, και εγώ είχα μείνει άφωνη από εκείνη την τελευταία σελίδα και από το πόσο μαγικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο στα αλήθεια. Νομίζω πως ο λόγος που γράφω είναι για να δημιουργήσω σε κάποιον άλλον, έστω και για ένα λεπτό, το συναίσθημα που μου είχε δημιουργήσει εκείνη η σελίδα, εκείνες οι λέξεις. Επανέρχομαι συχνά σ’ αυτό το βιβλίο και δεν παύει να με εντυπωσιάζει ξανά και ξανά.

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, 1925 (εκδόσεις Εστία):
Ένα βιβλίο για τους “όμορφους και καταραμένους” της τρελής τζαζ δεκαετίας του ’20 στην Αμερική, που με έκανε να καταλάβω πως είναι να ερωτεύεσαι και να εξιδανικεύεις και να νιώθεις ελαφρώς καταραμένος το 2011 στην Θεσσαλονίκη. Κι αυτό το βιβλίο ήταν ένα δώρο από κάποιον που αγαπούσα και ανατρέχω σ’ αυτό ξανά και ξανά, για την πρώτη σκηνή με την Νταίζη ανάμεσα στις λευκές κουρτίνες, για την πρώτη και την τελευταία φράση και όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα.

Ο συλλέκτης, Τζον Φόουλς, (1988), εκδόσεις Εστία                             Το πρώτο βιβλίο του Φόουλς, το αγαπημένο πολλών σίριαλ κίλλερς, είναι για μένα ένας σπαρακτικός θρίαμβος της ζωής απέναντι στον θάνατο, της τέχνης απέναντι στο τίποτα, της μοναδικότητας απέναντι στην τυφλή βία της μάζας. Η Μιράντα του Συλλέκτη είναι το λογοτεχνικό μου άλτερ έγκο- παραπέμπω οποιονδήποτε θέλει να καταλάβει την ουσία μου στα δικά της γράμματα παρά στα δικά μου βιβλία. Και όπως και εγώ, η Μιράντα χρειάστηκε να ερωτευτεί για να καταλάβει τι είναι πραγματική τέχνη: “ένα κομμάτι απ’ το σώμα σου”. Οι σκηνές της με τον Τζ. Π. είναι από τις αγαπημένες μου, κυρίως για τους ανάγλυφους, κοφτούς διαλόγους που ο Φόουλς γράφει καλύτερα απ’ τον καθένα.

Η γραμμή του Ορίζοντος, Χρήστος Βακαλόπουλος, εκδόσεις Εστία, 1991
Από τα αγαπημένα μου ελληνικά βιβλία: υπέροχα όμορφο, διαβάζεται και σαν ποίημα, γεμάτο μουσικότητα και διαλεγμένες λέξεις, με ένα ύφος μοναδικό. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο η πλοκή δεν πρωταγωνιστεί- μιλάει για την Ρέα Φραντζή (νέα, μελαχρινή, άυπνη) που πηγαίνει μόνη ένα ταξίδι στην Πάτμο μετά τον χωρισμό της. Αλλά η Ρέα Φραντζή και το ταξίδι της, ακόμη και η λύπη της, είναι μόνο η αφορμή- ο Βακαλόπουλος μιλάει για ό,τι είναι βασικό και απλό στην Ελλάδα, ό,τι υπήρξε και χάθηκε, ό,τι είναι ακόμα εκεί για να βρεθεί αν ξύσει κανείς λίγο την επιφάνεια. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Η Ισμήνη Τορνιβούκα γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε μέσα σε ένα ξενοδοχείο όπου όλοι είχαν να διηγηθούν τουλάχιστον μία πραγματικά εξαιρετική ιστορία. Διάβαζε μυθιστορήματα με τρομερή μανία από μικρό παιδί και έγραφε διηγήματα, μικρά θεατρικά και άλλα, από την εποχή που ήταν στο γυμνάσιο. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αλλά δε δούλεψε ποτέ ως δικηγόρος. Ζει μεταξύ Θεσσαλονίκης και Ουρανούπολης και δουλεύει στα ξενοδοχεία Excelsior, City και Eagles Palace, συνεχίζοντας την παράδοση μιας οικογένειας ξενοδόχων που ξεκίνησε το 1925, με το ξενοδοχείο Μεντιτερανέ στη Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο “Ο πιο μακρινός πλανήτης που ξέρω” γεννήθηκε στην κουζίνα ενός ξενοδοχείου, και άρχισε να γράφεται πάνω σε post-it και χαρτάκια που έκρυβε στις τσέπες της στολής της. Είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Η Αναστασία Κορινθίου, η Μάρω Λεονάρδου, και η Γιώτα Στεφάνου προτείνουν:

Ας συνεχίσουμε να γνωρίζουμε βιβλία – σταθμούς και συγγραφείς που έχουν κερδίσει επάξια αυτόν τον τίτλο με το έργο που έχουν αφήσει πίσω τους. Μερικές ακόμη προτάσεις τέτοιων βιβλίων είναι σύμφωνα με ανθρώπους του χώρου οι εξής:

Μάρω Λεονάρδου
Θα μπορούσα να σου απαριθμήσω άλλα 100… αλλά για αρχή, καλά είναι αυτά:
“Εκατό χρόνια μοναξιάς”, Γκαμπριέλ – Γκαρσία Μαρκές
Γιατί μου άνοιξε νέους ορίζοντες σκέψης και διάθεσης.

“Αννα Καρένινα”, Λέον Τολστόϊ
Γιατί είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλες οι γυναίκες, απατημένες και απατήσασες.

“Ολες οι Μέρες και Το επουράνιο σχέδιο”, Ιζαμπέλ Αλιέντε
Γιατί τα βιβλία της Αλιέντε είναι μαθήματα ζωής.

“Ου μπλέξεις”, Άρης Σφακιανάκης
Γιατί ο Άρης Σφακιανάκης είναι ένας σύγχρονος έλληνας συγγραφέας που θα σε κάνει να μην σου μείνει άντερο από το γέλιο!

“Οποιοδήποτε βιβλίο” του Φιλιπ Ροθ
Γιατί ο Φιλιπ Ροθ διεισδύει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και ύπαρξης. Ένα βιβλίο του, αντιστοιχεί σε δέκα συνεδρίες ψυχανάλυσης.

Η Μάρω Λεονάρδου γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1965.
Σπούδασε στο Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (1987) και από το 1984 έως σήμερα εργάζεται ως δημοσιογράφος:
Μεσημβρινή (1984-1992), Εβδόμη (1987-1988), ΕΡΑ 1 (1988-1990), ΑΝΤΕΝΝΑ ΤV (1990-2000), MEGA ΤV (από το 2000).
Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ (1990). Μιλά αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά. Το τελευταίο της βιβλίο λέγεται “www.απόγνωση.gr” από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Αναστασία Κορινθίου
“Οι Άθλιοι”- Β.Ουγκώ
Διαχρονικό… αιώνια ανισότητα… καλό και κακό… δίκαιο και άδικο… αγάπη και μίσος.

“Μπρούτζινος καβαλάρης” – Πωλίνα Σίμονς
Ύμνος στον έρωτα που ξεπερνά κάθε εμπόδιο.

“Κι αν ήταν αλήθεια” – Μαρκ Λεβί
Μπέρδεμα και πολύχρωμο γαϊτανάκι αισθήσεων και παραισθήσεων …. γεμάτο αν… και ίσως!!

Η Αναστασία Κορινθίου Χατζηρήγα γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Σπούδασε διοίκηση ξενοδοχειακών επιχειρήσεων και νηπιαγωγός. Ζει μόνιμα στη Ρόδο και ασχολείται με τη διαφήμιση, το ραδιόφωνο, τη διοργάνωση και παρουσίαση πολιτιστικών εκδηλώσεων και το παιδικό θέατρο. Είναι μέλος του συλλόγου γυναικών “Μεσόγειος”. Γράφει από πολύ νεαρή ηλικία και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στον τοπικό Τύπο της Ρόδου. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Βοηθά εθελοντικά στο σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ (κέντρο βοήθειας ατόμων με ειδικές ανάγκες ή ξεχωριστές προσωπικότητες, όπως προτιμά να λέει η ίδια) και ταυτόχρονα συντονίζει, διοργανώνει και παρουσιάζει πολιτιστικά φεστιβάλ. Με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων Καλυθιών και τη βοήθεια του Δήμου έχει δημιουργήσει μία θεατρική ομάδα που θα κάνει το ντεμπούτο της το χειμώνα του 2007 με το έργο της “Νεραϊδοκατασκοπίες”. Αρθρογραφεί στον τοπικό Τύπο, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με το χώρο της μόδας. Έχει γράψει το παιδικό μιούζικαλ “Παραμυθοσαλάτα” ενώ στίχοι της έχουν μελοποιηθεί από τον Α. Παπαντωνίου. Τα βιβλίο της “Γυναίκες από πέτρα”, “Βαρλίκι”, “Το χρονικό μιας απιστίας” και “Για την καρδιά ενός αγγέλου” μεταφέρθηκαν τηλεοπτικά από τον Στράτο Μαρκίδη. Το τελευταίο της βιβλίο λέγεται “Σου τηλεφώνησα για ένα αντίο” από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία.

Γιώτα Στεφάνου

“Άννα Καρένινα”, του Λέοντος Τολστόι

Μία αριστουργηματική μελέτη της ανθρώπινης ηθικής με αφορμή μία ιστορία πάθους και προδοσίας. Η Άννα Καρένινα έχει ψηφιστεί από το κοινό ως η πιο αγαπημένη λογοτεχνική ηρωίδα όλων των εποχών.

“Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις”, του Νομπελίστα Ζοζέ Σαραμάγου.

Πρόκειται για ένα περίτεχνο μυθιστόρημα που συνδέει την πραγματικότητα με τη φαντασία και το επινοημένο με το πραγματικό, στην υποβλητική Λισαβώνα του 1936. Στο βιβλίο, η μυθιστορία παρουσιάζεται ως συνεκδοχή της ίδιας της ζωής.

“Το όνομα του Ρόδου”, του Ουμπέρτο Έκο.
Για τη γοτθική ατμόσφαιρα, την “αστυνομική” πλοκή και, κυρίως, για τη φιλοσοφική και θρησκευτική αναζήτηση των ηρώων.

Η Γιώτα Στεφάνου γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ζει και ασκεί την Ιατρική στην Αθήνα. Είναι μητέρα τριών παιδιών. Το τελευταίο της βιβλίο λέγεται “Η κυνηγός” από τις εκδόσεις Λιβάνη

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Η Γλυκερία Μπασδέκη και ο Γιάννης Σμυρλής προτείνουν:

Γνωστοί συγγραφείς μας προτείνουν αγαπημένα τους βιβλία. Το καθένα είναι μια ευκαιρία για ένα ταξίδι του νου, δίχως κανένα απολύτως όριο. Κολοσσοί της παγκόσμιας λογοτεχνίας υπόσχονται ταξίδια πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία. Βιβλία που μπορούν να συγκλονίσουν και να ταράξουν τον κόσμο μας. Λέξεις που μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας προνομιούχους εάν τις έχουμε διαβάσει.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ/ just the three of us
Αυτά τα τρία. Με τη διαδικασία του επείγοντος – απειλώντας αγουροξυπνημένους βιβλιοπώλες ή τάζοντας πανωπροίκια. Το θέμα είναι να αποκτηθούν. Γιατί μερικά βιβλία απλά υποκρίνονται τα βιβλία – στην πραγματικότητα είναι μυστικοί πλανήτες.

Τζ. Ντ. Σάλιντζερ /O φύλακας στη σίκαλη
Κάποιος να τα φυλάει , να μην πέσουν στο γκρεμό τα καημένα τα παιδάκια. Πότε o Χόλντεν και πότε το Φοιβάκι του. Κωλοτσάντες, κωλοσχολείο, κωλοτηλέφωνα, κωλοζωή και τα ρέστα. Κανείς ποτέ δεν κατάφερε να ραγίσει την καρδιά μου όπως ο παλιόφιλος ο Χόλντεν Κώλφηλντ, ο κάλπης, ο μπασταρδάκος, ο θεομόναχος.
Ο παλιοτυχερός που τον άπλωσε στη γλώσσα μου η Τζένη Μαστοράκη.

Ερση Σωτηροπούλου/ Η φάρσα
Εξωγήινοι, χαρτορίχτρες, Εαμοβούλγαροι, Ζιζίκες Καυταντζόγλου, Αρτεμησίες Απανταχού και κόκκινοι Χμερ στο πιο ιδιότυπο αντάρτικο πόλεων. Ρένα και Τίτι γαζώνουν την ηλιθιότητα με όπλο το ακουστικό της τηλεφωνικής τους συσκευής.
Είναι δύσκολο να ζήσεις χωρίς τη φάρσα της Σωτηροπούλου σ’ αυτό το ανόητο και θλιβερό σύμπαν.

Φίλιπ Ντικ /Το ηλεκτρικό πρόβατο
Ποιός είναι αληθινός και ποιός ψεύτικος ; ΄Ενας ερειπωμένος κόσμος, ρέπλικες, ηλεκτρικά πρόβατα και τσακισμένες επιθυμίες. Ο Ρικ, η Ρέητσελ, κανένας Θεός και η πιο θλιμμένη ερωτική ιστορία επιστημονικής φαντασίας.
Αν μείνει κάτι σ’ αυτή την ερημιά των σωμάτων θα ακούει στο όνομα Δικαιωματική Γαλήνη.

Η Γλυκερία Μπασδέκη γεννήθηκε στη Λάρισα το 1969 και ζει στην Ξάνθη. Σπούδασε Ιστορία και Ελληνική Φιλολογία. Εργάζεται ως Φιλόλογος στη Δημόσια εκπαίδευση.΄Εχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ Ν’ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΙΚΡΕΣ (Πλέθρον,1989) και ΣΥΡΕ ΚΑΛΕ ΤΗΝ ΑΛΥΣΟΝ (Ενδυμίων,2012). Διηγήματά της συμπεριλαμβάνονται σε συλλογικές εκδόσεις. Διατηρεί το blog CRYING GAME (lifo.gr) και αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο. ‘Εχει μεταγράψει θεατρικά την κινηματογραφική ΣΤΕΛΛΑ για τη bijouxdekant και το ‘Ιδρυμα Κακογιάννη. (ΣΤΕΛΛΑ travel-η γη της απαγγελίας).

Γιάννης Σμυρλής
Τρία βιβλία που εγώ μνημονεύω ως σημαντικά είναι:

Fernando Pessoa, Το βιβλίο της ανησυχίας
Ίσως από τα βαθύτερα και πιο σημαντικά βιβλία αναζήτησης του εσωτερικού εαυτού.

Fyodor Dostoyevsky, Το υπόγειο
Ένα υποδειγματικό ψυχογράφημα από τον μάστερ του είδους.

Ludwig Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus
Από τα πιο ουσιαστικά και καθοριστικά βιβλία φιλοσοφικής σκέψης.

Ο Γιάννης Σμυρλής γεννήθηκε το 1981 στην Αθήνα. Εργάζεται ως μηχανικός λογισμικού. Είναι συγγραφέας της ποιητικής συλλογής «Κονσέρτο για σιωπή».

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.