Η Γεωργία Δρακάκη είναι μία πολυπράγμων φύση, με καταγωγή από την Κρήτη και λάτρης της Αθήνας. Τελειόφοιτη νομικής μεν, μόλις 23 χρονών, αλλά ταυτοχρόνως και αρθρογράφος-συγγραφέας. Έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με ραδιόφωνο, με τραγούδι, με dj sets, ακόμα και με δημόσιες σχέσεις. Τώρα, όμως, ήρθε η στιγμή να δει κι ένα έργο της να ανεβαίνει στο θέατρο.

Μα τι έχουν πάθει πια αυτοί οι κρητικοί νομικάριοι –βλέπε Καζαντζάκη- κι αναθρώσκει μέσα τους τέτοια δημιουργικότητα; Από πού πηγάζει;

Μου άρεσε η αναφορά σου στον Καζαντζάκη, καθώς τυχαίνει να είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Όσο για την Κρήτη, την οποία, βέβαια, δεν έχω επισκεφθεί παραπάνω από 5 φορές στη ζωή μου, την κουβαλώ εντός μου και βράζει το αίμα μου σα μαντινάδα και σαν πιστολιά. Δεν ξέρω γιατί, ποτέ ο πατέρας μου δεν υπήρξε ένας σκληροπυρηνικός Κρητικός με τα μούσια του και τις τσικουδιές του κι όλα τα λοιπά κλισέ. Κι όμως… ένας τέτοιος Κρητικός κατοικεί εντός μου, καθώς φαίνεται! Η δημιουργικότητα για μένα είναι ένας φάρος που φωτίζει τη ζωή μου και μου δείχνει πάντα τον δρόμο. «Δημιουργία ή Θάνατος», που λέει κι ένας φίλος.

Πάμε συγκεκριμένα στο έργο σου τώρα. Μίλησέ μου λιγάκι γι’αυτό. Τριανδρία ο τίτλος του. Λάτρης των ρωμαϊκών θεσμών ή των τριαδικών σχημάτων; Τι πραγματεύεται;

Μετά τα 18 ντεσιμπέλ μου, ένα βιβλίο με θεατρικούς μονολόγους και διαλόγους, αποφάσισα να γράψω ένα αμιγώς θεατρικό κείμενο. Ή μάλλον αυτό αποφάσισε να γραφτεί από εμένα. Η Τριανδρία είναι ένα κείμενο το οποίο πραγματεύεται τη Μνήμη και, ειδικότερα, την ερωτική μνήμη και πώς αυτή αντιμάχεται επίμονα την πραγματικότητα, ενίοτε αλλοιώνοντάς τη. Καμία σχέση με ρωμαϊκούς θεσμούς, λοιπόν! Δυο λόγια για την υπόθεση: Μία γυναίκα, ώριμη σε ηλικία, βρίσκεται, ενώπιον του κοινού, στην κρεβατοκάμαρά της την τελευταία νύχτα της ζωής της στη μεγάλη πόλη. Το επόμενο πρωί ετοιμάζεται να αναχωρήσει και να μείνει σε ένα σπίτι στο βουνό, όπως πεισματικά επαναλαμβάνει. Ο λόγος είναι ότι δεν αντέχει άλλο τη μοναξιά της, την ερημιά της ψυχής της και, ουσιαστικά, την απουσία του έρωτα και του πάθους από τη ζωή της. Έχει πακετάρει τα πράγματά της και, πριν πέσει για ύπνο, αποφασίζει να ζητήσει από τη Μνήμη της μια τελευταία (;) χάρη: να της φέρει για μια ακόμα φορά στο νου όλα όσα έζησε με τους τρεις άνδρες που διέσχισαν τη ζωή και το σώμα της. Ένας ένας, πράγματι, έρχονται ως οράματα στην κάμαρά της, σιωπηλοί και απόντες στην πραγματικότητα. Από ένα σημείο και ύστερα, το όραμα γίνεται όνειρο και το όνειρο εφιάλτης για τη Γυναίκα, αλλά και για τους τρεις τους που, με κάποιον τρόπο, συναντιούνται για πρώτη φορά μεταξύ τους. Τα υπόλοιπα… επί σκηνής!

Ποιες οι πηγές της έμπνευσής σου; Βρίσκεται κάποιος συγγραφέας / κάποιος ποιητής / κάποιος σκηνοθέτης ή κάτι άλλο στην άκρη του μυαλού σου όταν γράφεις;

Από πηγές έμπνευσης άλλο τίποτα… Η πόλη μας με τους δρόμους της και τις διαδρομές της. Οι ιστορίες των ανθρώπων μου και των ανθρώπων γενικώς. Κάπου κάπου, και οι δικές μου ιστορίες. Μόνο  η ζωή με εμπνέει, γι’ αυτό και δεν αντιστέκομαι ποτέ σε νέες γνωριμίες, σε ταξίδια, σε προκλήσεις. Η τέχνη, πάλι, με βοηθά να κάνω την έμπνευσή μου κάτι χειροπιαστό. Βλέπω Αλμοδόβαρ, ακούω Τσιτσάνη και Santana, διαβάζω Δημήτρη Δημητριάδη ή Ναζίμ Χικμέτ και κάτι μέσα μου μου λέει: κάτσε γράψε. Αλλά αυτό που θα γράψω θα έχει αφετηρία του κάτι πραγματικό, κάτι που πονάει στ΄αλήθεια.

Πόσο εύκολο (ή δύσκολο) είναι για μια νέα κοπέλα στον χώρο των τεχνών να επιδιώξει και, κατά πως φαίνεται, να επιτύχει να ανέβει το έργο της σε μια θεατρική σκηνή; Βάζοντας σε αστεράκι φυσικά την εποχή της κρίσης αλλά και τον θεατρικό πλουραλισμό της Αθήνας.

Με την περίπτωση της Τριανδρίας δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολο. Κούμπωσαν οι σωστοί άνθρωποι, στη σωστή στιγμή. Βεβαίως, τρέχω γι’ αυτή την ιστορία ένα χρόνο τώρα: να το γράψω, να το δείξω, να το προωθήσω, να βρω το θέατρο, να, να, να… Έστω λοιπόν ότι το πέτυχα αυτό. Τώρα τι κάνουμε; Μηδενική σχεδόν στήριξη από τους «μεγάλους»: την τηλεόραση, τα media που ασκούν επιρροή γενικώς. Aκόμα και με τα sites υπάρχει θέμα. Εφόσον δεν είμαι η Τσιμτσιλή ή η Σπυροπούλου ή η κόρη κάποιου γνωστού ή κάποια hip προσωπικότητα του downtown, γιατί να με προωθήσουν; Ως προς την κρίση και τη θεατρική παρτούζα-για να το θέσω στο ύφος μου, αν μου επιτρέπεις- που συμβαίνει στην Αθήνα εδώ και χρόνια, δεν έχω να πω κάτι. Είναι σα να μου πει κάποιος: έχει τόσα σουβλατζίδικα η Αθήνα κι όλοι τρώνε σουβλάκι, μη φας κι εσύ ή γιατί να φας; Ε, εγώ θα πάω να φάω και θα φάω και με στιλ. (πείνασα τώρα)

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους ρόλους της Τριανδρίας αλλά και με τον σκηνοθέτη της, Κώστα Δράκο; Σου έχει μείνει κάποιο αξιομνημόνευτο στιγμιότυπο από τις πρόβες;

Εν αρχή ην ο Κώστας Δράκος: ο άνθρωπος που με έπεισε ότι αυτό που έγραψα μπορεί και αξίζει να πάει σε μια σκηνή. Ότι είναι, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θέατρο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Στέκεται στη συνεργασία μας φρουρός: είναι τυπικότατος, ευγενέστατος, υποστηρικτικός και μου δίνει μια αίσθηση ασφάλειας. Οι ηθοποιοί, δε, ένας κι ένας: η Κωνσταντίνα Σιλεβρή, η πρωταγωνίστριά μας, ένα διαμάντι του Εθνικού Θεάτρου, μια βελούδινη γυναίκα. Η τριανδρία είναι ο Ανδρέας Μαριανός, ο γνωστός σκηνοθέτης-ηθοποιός και λοιπές συστάσεις περιττεύουν, ο Γιάννης Κωσταράς, ένα όμορφο, ταλαντούχο πλάσμα και ο Κωστής Μακριδάκης, ένας νέος ηθοποιός με όση όρεξη για δουλειά δεν μπορείς να φανταστείς. Στις πρόβες αποφεύγω να παρίσταμαι: το έργο μου τώρα ανήκει σε αυτούς τους τέσσερις, θέλω να το φτιάξουν δικό τους και να το χαρίσουν στο κοινό. Εμένα η δουλειά μου είναι να γράφω…

Το μέλλον τι θα μας αποκαλύψει από την Γεωργία; Προετοιμάζεις κάτι νέο; Γράφεις κάτι αυτή τη στιγμή;

Η Γεωργία παίρνει πτυχίο όπου να’ ναι από τη ρημάδα τη Νομική, γράφει στίχους που θα γίνουν τραγούδια με αρωγό στα πάντα τη δισκογραφική εταιρεία «Καθρέφτης» και τον Μωυσή Ασσέρ, ενώ, παράλληλα, δουλεύει πάνω στο τρίτο της ολοκληρωμένο συγγραφικό πόνημα. Τιτλοφορείται «Η Ρεμπέτικη Υπόγα και άλλες οιστρορίες» και πρόκειται περί μίας ιδιότυπης συλλογής διηγημάτων με άξονα μια κοπέλα που ζει σε ένα υπόγειο διαμέρισμα και, χάρη σε αυτό, μυείται στη λογοτεχνία και το ρεμπέτικο. Ναι, ναι: τις δυο μεγάλες μου αγάπες! Τέλος, κείμενά μου μπορεί καθένας να διαβάζει στο προσωπικό μου ιστολόγιο leksilewsi.blogspot.com και σε διάφορα sites, όπως, αυτή την εποχή, το Popaganda.gr και το MyPenteli.gr.

*Η Γεωργία Δρακάκη έχει εκδώσει τα ‘18 Ντεσιμπέλ από τις εκδόσεις Άπαρσις και περιμένει να εκδοθεί και το κείμενο της Τριανδρίας από τις ίδιες εκδόσεις.

**Η πρεμιέρα της παράστασης έχει προγραμματιστεί για τις 18/11 και θα ακολουθήσει μία μίνι δεξίωση μετά οίνου. Έκτοτε, θα παίζεται για είκοσι παραστάσεις, κάθε Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21.00, στο θέατρο Λύχνος [Ιερά Οδός και Χαλκιδικής 83]. Τιμή εισιτηρίων: 10€ και 8€ (μειωμένο).
*** Η Τριανδρία, σε σκηνοθεσία Κώστα Δράκου

Κείμενο: Γεωργία Δρακάκη,
Παίζουν: Κωνσταντίνα Σιλεβρή, Ανδρέας Μαριανός, Γιάννης Κωσταράς, Κώστας Μακριδάκης
Επιμέλεια φωτογραφίας: Τζοβάνα Χασίμι
Υπεύθυνοι παραγωγής: Αναστάσης Καρβούνης, Γιώργος Βιτωράτος
Ενδυματολόγος: Σπύρος Πουρνάρας
Μουσική: Μαρίνα Σάτι, Tareq

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο www.flust.gr.