Δάφνη Πατακιά: “Ο ρόλος της Djam με επέλεξε…”

Η Δάφνη Πατακιά είναι μία ανερχόμενη Ελληνίδα ηθοποιός, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Βέλγιο, και απόφοιτος της σχολής του Εθνικού. Παρά το νεαρό της ηλικίας της -μόλις 26 χρονών- έχει βρεθεί τόσο σε θεατρικές παραστάσεις όσο και σε μεγαλου μήκους ταινίες –Interruption του Γιώργου Ζώη, και Το Ξύπνημα της Άνοιξης του Κωνσταντίνου Γιάνναρη- και πλέον, τη βρίσκουμε σε μία Γαλλοελληνική παραγωγή, να πρωταγωνιστεί στην νέα ταινια του βραβευμένου στις Κάννες Tony Gatlif, υπό τον τίτλο Djam.

Το MOVE IT και η Χριστίνα Καλογεροπούλου φιλοξενήθηκαν στον χώρο του Γαλλικού Ινστιτούτου και μίλησαν μαζί της, στο πλαίσιο του 19ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

ΧΚ: Μίλησέ μου για τον ρόλο σου ως Djam. Πώς τον επέλεξες; Γενικότερα πώς επιλέγεις τους ρόλους σου;

ΔΠ: Δεν τον επέλεξα, εκείνος με επέλεξε. Ο Τόνι με κάλεσε στο κάστινγκ και όταν μπήκα στην αίθουσα με ρώτησε «Ξέρεις να χορεύεις χορό της κοιλιάς;», του λέω όχι, «Ξέρεις να τραγουδάς ρεμπέτικα;», του λέω πάλι όχι, «Ξέρεις να παίζεις μήπως μπαγλαμά;», η απάντησή μου ήταν ξανά αρνητική. Στο τέλος μου λέει «Να περπατάς ξέρεις;», ε, του λέω ναι. Με έβαλε, λοιπόν, να περπατήσω και εν τέλει πήρα τον ρόλο. Αργότερα θα μου έλεγε πως ο λόγος που με επέλεξε ήταν γιατί περπατάω σαν τον Τσάρλι Τσάπλιν. Μετά, φυσικά, χρειάστηκε να μάθω και χορό και μπαγλαμά και όλα όσα έπρεπε για τον ρόλο.

Ακόμα δε έχω ακόμα την πολυτέλεια να επιλέγω ρόλους. Ιδανικά θα ήθελα να επιλέγω πράγματα που είναι συχνά και μακριά από εμένα, ώστε να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα συνεχώς.

ΧΚ: Πόσο χρόνο σου πήρε η όλη σου επαφή με τον ρόλο της Djam;

ΔΠ: Γενικά ο Tony δεν μου έδωσε ποτέ το σενάριο. Μου είχε μονάχα μιλήσει για τον ρόλο. Οπότε σε αυτό το κομμάτι δεν υπήρχε προετοιμασία. Σταδιακά ανακάλυπτα όλα όσα έπρεπε να κάνω κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Για το τεχνικό κομμάτι, όμως, δούλεψα 3-4 μήνες τον χορό κάνοντας μαθήματα και έμαθα μπαγλαμά από βιντεάκια στο Youtube.

ΧΚ: Πόσο κοντά νιώθεις στη Djam; Είσαι εκείνη;

ΔΠ: Όχι, δεν είμαι, δυστυχώς. Η Djam είναι μία ελεύθερη κοπέλα, με το πνεύμα της, με τη σκέψη της, με το σώμα της. Είναι πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κι ελπίζω να της μοιάσω πιο πολύ.

ΧΚ: Τι σου άρεσε περισσότερο στην ταινία;

ΔΠ: Είχα πάει σε ένα φεστιβάλ στην Τουρκία τον Νοέμβρη, ως κριτική επιτροπή, και θυμάμαι ότι είδαμε δέκα ταινίες αλλά σε καμία δεν υπήρχε κοπέλα πρωταγωνίστρια. Οι γυναικείοι ρόλοι ήταν δεύτεροι ρόλοι, δεν είχαν καμία σημασία στην πλοκή της ιστορίας και ήταν συνήθως μαμάδες που μαγειρεύουν, ή η κοπέλα του πρωταγωνιστή που κλαίει. Οπότε εδώ χαίρομαι που η εικόνα της κοπέλας είναι διαφορετική. Στη Djam έχουμε μία δυναμική, ελεύθερη κοπέλα. Και οι δύο πρωταγωνίστριες είναι έτσι.

ΧΚ: Έχει βγει η ταινία στην Τουρκία;

ΔΠ: Ναι, έχει βγει. Νομίζω υπήρχαν καλές αντιδράσεις, βέβαια, από την άλλη, σε εμένα δεν θα έρθει κανείς να μου πει, ‘Πω πω, χάλια η ταινία, πώς έχεις παίξει έτσι!’.

ΧΚ: Πώς διαχειρίζεσαι τη σχιζοφρένεια του ηθοποιού; Πώς μεταπηδάς από τον έναν ρόλο στον άλλο, ιδίως όταν είναι τελείως αντίθετοι με το ποια είσαι εσύ;

ΔΠ: Δεν έχω ποτέ ταυτιστεί σε σημείο που να μην μπορώ να βγω από τον ρόλο. Υπάρχει εννοείται όμως κάποια ταύτιση γιατί σε κάθε ρόλο οι ηθοποιοί δίνουμε πολύ προσωπικά στοιχεία. Δεν έχω νιώσει, όμως, ποτέ αυτό που λένε κάποιοι πως γίνονται ο ρόλος. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αλλά προτιμώ να είναι πιο καθαρά τα πράγματα σε εμένα. Να μην μπερδεύεται η δουλειά με τη ζωή.

ΧΚ: Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

ΔΠ: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βέλγιο, όπου με τους γονείς μου και την αδερφή μου κάναμε θέατρο κάθε Κυριακή σε μια ερασσιτεχνική ομάδα, και ανεβάζαμε ερασιτεχνικές παραστάσεις. Επίσης ερχόμουν Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι στην Ελλάδα και έβλεπα πολύ θέατρο και μου άρεσε πάρα πολύ το ελληνικό θέατρο. Οπότε έτσι κάπως επηρεάστηκα και ήθελα να ασχοληθώ με αυτό.

ΧΚ: Θέατρο ή σινεμά;

ΔΠ: Και τα δύο. Είναι πολύ διαφορετικές διαδικασίες μεταξύ τους, βέβαια, και για τον θεατή και για τον ηθοποιό.

ΧΚ: Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης με τον οποίο θέλεις πολύ να συνεργαστείς;

ΔΠ: Δεν είναι τόσο πολύ κάποιος συγκεκριμένος σκηνοθέτης αλλά το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να δουλεύω ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Γαλλία και γιατί όχι, ίσως και σε άλλες χώρες, με άλλες γλώσσες. Να μάθω Ιταλικά, για παράδειγμα, ώστε να δουλέψω στην Ιταλία. Θα ήθελα να βρεθώ σε όσες περισσότερες χώρες γίνεται με όσες περισσότερες γλώσσες γίνεται. Νιώθω Ευρωπαία. Στο Βέλγιο δεν νιώθω τελείως Βελγίδα, εδώ δεν νιώθω τελείως Ελληνίδα αλλά νιώθω Ευρωπαία.

ΧΚ: Έχεις σκεφτεί να σκηνοθετήσεις;

ΔΠ: Όχι, καθόλου. Δεν είναι ότι δεν το θέλω καθόλου αλλά νομίζω ότι δεν θα έχω κανένα ταλέντο σε αυτό, δυστυχώς. Θα ήθελα να έχω, μα δεν νομίζω πως έχω.

ΧΚ: Τα μελλοντικά σου σχέδια;

ΔΠ: Σύντομα θα βγει μία σειρά που έκανα για το BBC και το Netflix στα Αγγλικά και το Canal+, που λέγεται Versailles, Βερσαλλίες δηλαδή, όπου παίζω την πριγκίπισσα της Αυστρίας. Παλιά φορέματα, κορσέδες, το αντίθετο δηλαδή της ελεύθερης γυναίκας, που λέγαμε πριν. Αυτή είναι η πρώτη δουλειά στα αγγλικά και επίσης έκανα και μία άλλη Ελληνογαλλική παραγωγή. Τώρα ανυπομονώ να δουλέψω με έναν πολύ γνωστό σκηνοθέτη, θα βρίσκομαι μάλιστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά δεν μπορώ να πω ακόμα με ποιον!

ΧΚ: Βρέθηκες και βραβεύτηκες και στη Berlinale;

ΔΠ: Ναι, στο Berlinale Shooting Starts στο 2016. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που επιλέγουν και βραβεύουν δέκα Ευρωπαίους ηθοποιούς. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Κάτι πολύ ενδιαφέρον ήταν οι συζητήσεις που είχαμε με τα υπόλοιπα παιδιά από τις άλλες χώρες για το πώς είναι τα πράγματα στις χώρες μας. Η όλη εμπειρία ήταν πολύ σημαντική γιατί με βοήθησε να γνωρίσω πολύ κόσμο του σινεμά.

ΧΚ: Πού θα ήθελες να φτάσεις; Σκέφτεσαι μακροπρόθεσμα;

ΔΠ: Δεν το σκέφτομαι καθόλου. Θα ήθελα προς το παρόν να συνεχίσω να δουλεύω στο σινεμά στη Γαλλία και εάν μπορώ και σε άλλες χώρες. Αυτό είναι το όνειρό μου.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο MOVEIT magazine.