Σμαράγδα Αλεξανδρή: η μουσική της Sma Rag Da

Η Sma Rag Da, ή κατά κόσμον Σμαράγδα Αλεξανδρή, είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ ταλαντούχο κορίτσι, που μόλις στα 18 της χρόνια έβγαλε το πρώτο της άλμπουμ «Queen of the Surreal» το οποίο κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρία Mahayana records. Γλυκιά, αντισυμβατική και πολλά υποσχόμενη, μίλησε στο flust.gr για το μεγάλο πάθος της, που δεν είναι άλλο από την μουσική. Εναλλακτική ποπ, διανθισμένη με ροκ ήχους, η μουσική της Σμαράγδας έχει αγαπηθεί ήδη από όσους την έχουν ακούσει και είναι σίγουρο πως ακόμη έχουμε δει μονάχα ένα μικρό κομμάτι από το εντυπωσιακό της ταλέντο.

Ποια ήταν η αφορμή της εντατικής σου ενασχόλησης με τη μουσική και από ποια ηλικία πρωτοξεκίνησες;

Θεωρώ εντελώς ψυχαναγκαστικό και περιοριστικό αυτό το σύστημα των εξετάσεων. Εκτός του ότι δεν σε βοηθάει κανένας να βρεις την κλίση σου, οι επιλογές είναι επιστήμη, επιστήμη, επιστήμη. Εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, οπότε μου φαινόταν παράλογο το γεγονός πως έπρεπε να εξεταστώ σε 5-6 μαθήματα που, όχι απλώς ήταν άσχετα με αυτό που ήθελα να κάνω, αλλά μου ήταν και άκρως αδιάφορα. Άσε που πρέπει τα τελευταία 2 χρόνια του Λυκείου να επικεντρωθείς τόσο πολύ σε αυτά τα συγκεκριμένα μαθήματα που τα υπόλοιπα –τα οποία κατά τη γνώμη μου είναι πολύ πιο σημαντικά μιας και μιλάμε για «γενικό» λύκειο, τα μαθήματα γενικής παιδείας, παίρνουν έναν τελείως προαιρετικό χαρακτήρα. «Ειδικό» θα έπρεπε να λέγεται το «γενικό» λύκειο. Δεν μπορούσα λοιπόν να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία και να καταλήξω να κάνω κάτι τελείως άσχετο με την κλίση μου, την οποία είχα ήδη βρει. Η αφορμή ήταν μια στιγμή, πάνω σε εκείνη την περίοδο που επικρατούσε χάος στο κεφάλι μου για το τι θα κάνω τελικά με τις πανελλήνιες, που απλώς ξεκαθαρίστηκαν τα πράγματα. Υπενθύμισα στον εαυτό μου πως ο χρόνος εκτός από πολύτιμος, είναι και περιορισμένος, πράγμα που δεν μου επιτρέπει να τον καταναλώνω σε πράγματα που δεν με γεμίζουν και που με αναγκάζουν να συμβιβάζομαι.

Πώς προέκυψε το SMA RAG DA; Έμπνευση δική σου; Φίλων;

Έμπνευση δική μου. Γενικά είχα πάντα πρόβλημα όταν έπρεπε να συστηθώ σε κάποιον που δεν ήταν Έλληνας, σε διακοπές ή ταξίδια. Ενώ το όνομά μου στα ελληνικά είναι ωραίο και σπάνιο, σε όλες τις υπόλοιπες γλώσσες ακούγεται σαν μια παράξενη, άσχημη λέξη. Δεν μπορεί να το προφέρει σωστά κανείς, εκτός ίσως από τους Ισπανούς. Πάντα κατέληγα να συστήνομαι ως Σμα, που συνήθως κατέληγε σε Σαμ, και μετά απλά δεν συνεννοούμασταν. Έτσι, εφόσον σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να περιοριστώ στην αγορά της Ελλάδας, έπρεπε να διαλέξω κάτι άλλο. Σκέφτηκα λοιπόν να κρατήσω το όνομά μου και απλώς να το χωρίσω για να είναι ξεκάθαρο και κατανοητό. Με εκνευρίζει όμως όταν το χωρίζουν λάθος «Sma Ra Gda», σαν να λες «Σκούτζ Μα Γκντακ». Το λες; Δεν το λες!

Προτιμάς να γράφεις στίχους, μουσική, να ερμηνεύεις, ή δεν θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου να ασχολείσαι με κάτι από αυτά μεμονωμένα;

Κυρίως με ενδιαφέρει να γράφω μουσική, μετά στίχους και τέλος το να ερμηνεύω. Δεν αυτοπροσδιορίζομαι ως τραγουδίστρια κι αυτό είναι περίεργο, γιατί όλοι σαν τραγουδίστρια με ξέρουν. Φυσικά, η ισορροπία μεταξύ αυτών των τριών θα ήταν το ιδανικό, καθώς, το ότι μου αρέσει κάτι από τα τρία δεν σημαίνει πως τα άλλα δεν μου αρέσουν εξίσου.

Έχεις συγκεκριμένη ώρα που γράφεις; Και από τι εμπνέεσαι; Από ανθρώπους; Από στιγμές της ζωής σου; Από όνειρα που κάνεις; Από κάτι άλλο;

Συνήθως γράφω μετά τα μεσάνυχτα, γύρω στις 3-4 πμ. Έχει μια μαγευτική ηρεμία. Κοιμούνται όλοι, κοιμάται η πόλη. Κι ακούς μονάχα τις σκέψεις σου, δεν σε διακόπτει κανείς. Δεν μπορώ να προσδιορίσω από τι εμπνέομαι. Νομίζω πως είναι η υπερβολή στο οποιοδήποτε συναίσθημα προκαλεί την ανάγκη για μετουσίωση του περίσσιου συναισθήματος σε κάτι άλλο. Υπερβολική χαρά, λύπη, έρωτα, έλλειψη. Ίσως γι’ αυτό σχεδόν όλα τα κομμάτια μου μιλάνε για έρωτα. Για εμένα ο έρωτας είναι συνώνυμο της υπερβολής και η πιο κοινή μορφή της.

 Έχεις αφιερωμένο κάποιο από τα κομμάτια σου σε κάποιον;

Ναι, φυσικά. Αφού όλα τα κομμάτια μου μιλάνε για καταστάσεις και συναισθήματα που βίωσα με συγκεκριμένους ανθρώπους. Προτιμώ να μην τους το λέω βέβαια, γιατί το παίρνουν πάνω τους και μετά με πληγώνουν για να τους γράφω κι άλλα! Αστειεύομαι… Αλλά με σατανικό τρόπο μέχρι τώρα, όποτε έγραφα ένα τραγούδι από χαρά για κάποιον, ακολουθούσε κι ένα μελαγχολικό για το ίδιο άτομο. Λες, τελικά, εγώ να κάνω κάτι λάθος;

Γιατί μονάχα αγγλικός στίχος; Εσκεμμένη η επιλογή του ώστε να ακούγεται διεθνώς, ή αυθόρμητα σου βγαίνει να γράφεις στα αγγλικά;

Γράφω και στα ελληνικά. Ήδη στο πρώτο μου άλμπουμ υπάρχει ένα ελληνικό κομμάτι, το Ούχου. Σαν την κόλλα. Η αλήθεια είναι πως δεν μου βγαίνει τόσο να γράφω ελληνικά, οπότε δεν βλέπω τον λόγο να πιέσω τον εαυτό μου γι’ αυτό. Επιπλέον, η τέχνη εμπεριέχει και το στοιχείο της προσφοράς. Όταν επιλέγει κανείς να γράψει στα αγγλικά που είναι η διεθνής γλώσσα, μοιράζεται με περισσότερο κόσμο αυτό που έχει να πει. Νομίζω, πάντως, ότι πλέον μου βγαίνει να τραγουδάω ελληνικά κομμάτια με αγγλική προφορά και ακούγομαι γελοία. Μεταξύ μας, όσο ρομαντικά κι αν ακούστηκαν τα προηγούμενα, έγραφα στα αγγλικά για να μην με καταλαβαίνει η μαμά μου και για να αποφύγω τις ερωτήσεις που θα ακολουθούσαν.

Τι λένε οι φίλοι σου που σε ακούν πλέον στο ραδιόφωνο, που έχουν το cd σου;

Οι φίλοι μου σε ορισμένες περιπτώσεις χαίρονται πιο πολύ από εμένα. Όπως κι εγώ, πχ, όταν ακούω Minor Project στο ραδιόφωνο ουρλιάζω κάθε φορά, και παίρνω τηλέφωνο τον Στάθη και του λέω «Σε ακούω στο ραδιόφωνοοοοοο!», λες κι είναι η πρώτη φορά. Γενικά, είμαι πολύ περήφανη για τους φίλους μου γιατί έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε μια ομάδα ανθρώπων όπου νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον. Μιλάω φυσικά για τους πραγματικούς, λίγους και καλούς φίλους.

Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Τι στόχους έχεις;

Στα άμεσα σχέδιά μου είναι οι σπουδές στο εξωτερικό. Δεν το επέλεξα με ξενολατρική διάθεση, αντιθέτως λατρεύω την Ελλάδα και νομίζω πως θα γυρίσω. Απλά, σε πολλούς τομείς, όπως η τέχνη, οι σπουδές στη χώρα μας είναι λιγάκι «πίσω». Θα φύγω, λοιπόν για Λονδίνο, –μακάρι να με δεχτούν!- ίσως να μείνω λίγα χρόνια έξω, να ταξιδέψω, και μετά θα γυρίσω. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική μουσική βιομηχανία. Να αφοσιωθώ στις παραγωγές και στην προώθηση νέων καλλιτεχνών. Για κάποιο λόγο επικρατεί μια χαζή νοοτροπία που ταυτίζει το εμπορικό με το κακό, με αποτέλεσμα όλο το καλό πράγμα να μένει στην αφάνεια. Έχει τη γοητεία της αυτή η υπόγεια, μυστική, μαγική, ελληνική μουσική σκηνή, αλλά γιατί να μην κυριαρχεί και στα ραδιόφωνα;

Έχεις κάποιον καλλιτέχνη ή κάποιο κομμάτι ίσως που να εκφράζει την ιδιοσυγκρασία σου; Κάποιο που να λες «αυτό γράφτηκε για εμένα», ή «θα ήθελα η ζωή μου να γίνει έτσι»;

Χμμ, δύσκολο. Νομίζω πως είναι τόσα πολλά, που δεν μπορώ να τα παραθέσω. Γενικά, το τι είμαι σήμερα είναι αποτέλεσμα που πώς έχω αφήσει την μουσική να με επηρεάσει. Μέσω της μουσικής έχω προβληματιστεί, ξεσπάσει, ταξιδέψει, μάθει. Βέβαια, εάν έπρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι, θα ήταν κάτι ορχηστρικό, μάλλον κάτι από την εποχή του υστερορομαντισμού, κάτι του Erik Satie, ίσως.

Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης με τον οποίο θα ήθελες πολύ να βρεθείς μαζί του στη σκηνή και να τραγουδήσετε μαζί;

Η Florence Welch από Florence+the Machine. Τεράστια αγάπη, τεράστια! Αρχικά, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική το έκανα με σκοπό να καταλήξω μια μέρα να τραγουδήσω μαζί της, ή να γράψω γι’ αυτήν. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για το μεγαλύτερο female crush μου.

Είσαι μόλις 18. Περίμενες ποτέ πως από τόσο μικρή θα μπορούσες να υλοποιήσεις το όνειρό σου; Και ιδίως στην Ελλάδα που τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα ειδικά στον μουσικό τομέα, και δη για τους νέους;

Το περίμενα. Βασικά δεν το είχα βάλει στο πλαίσιο του ονείρου, γιατί στα όνειρα κάποια στιγμή ξυπνάς. Αλλά το είχα θέσει ως πολύ ρεαλιστικό στόχο που θα πετύχω, χωρίς να δίνω στον εαυτό μου την επιλογή να μην το πετύχω. Όλα είναι θέμα συγκέντρωσης στον στόχο. Εμείς φτιάχνουμε την πραγματικότητά μας. Δεν έχω πετύχει βέβαια τόσα πολλά. Ακόμη είναι νωρίς. Όσον αφορά στη δυσκολία λόγω της γενικότερης κατάστασης, δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Άμα θες κάτι πολύ και δουλεύεις γι’ αυτό, εν τέλει το πετυχαίνεις. Νόμος.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;

Θα μπορούσα να πω πολλά κλισέ-ρομαντικά που όλοι έχουμε ακούσει, αλλά είναι κάπως αυτονόητα. Εμένα μου έχει μείνει το εξής: «Όταν σου δίνουν παίρνε, κι όταν σε δέρνουν τρέχα!»

Τι ετοιμάζεις σε αυτή τη φάση της πορείας σου; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Τώρα ξεκινάω σιγά-σιγά να γράφω για το δεύτερο άλμπουμ και ετοιμάζω και διάφορες συνεργασίες – έκπληξη. Προς το παρόν, περιμένω να δω εάν θα με δεχτούν στα πανεπιστήμια του Λονδίνου που έχω κάνει αίτηση για σπουδές πάνω στη μουσική παραγωγή και γενικότερα στο πώς λειτουργεί η μουσική βιομηχανία.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.