Νικόλας Αγγελής: «το Cleansed είναι ένα δράμα και η ζωή για εμένα δεν είναι ένα δράμα»

Τον είδα στην παράσταση Cleansed της Sarah Cane με την υπογραφή της Έφης Γούση στη σκηνοθεσία. Μια παράσταση σκληρή, ζοφερή, όπως άλλωστε καθετί που προέρχεται από την πένα της Cane, και ίσως για τα μάτια κάποιων σοκαριστική. Η σκηνή του θεάτρου Σημείο μετατρέπεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη σε ένα περιβάλλον οιονεί ιδρύματος που δύσκολα μπορεί κανείς να προσδιορίσει τι είναι.

Εκεί, ο Τίνκερ –κατά κόσμον Μιχάλης Οικονόμου- ελέγχει απόλυτα τους θαμώνες του ιδρύματος, κατακρατεί κάθε ρανίδα ελευθερίας τους και βασανίζει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά τα μέλη του ιδρύματος, δοκιμάζοντας την αντοχή τους στην αγάπη. Η Γκρέις –ή αλλιώς Μάγδα Γουβέρου- όμως έρχεται ξαφνικά οπλισμένη με αδερφική αγάπη, ψάχνοντας τον Γκράχαμ –Νικόλα Αγγελή- τον αδερφό της και αρνείται να φύγει εάν δεν τον βρει. Έτσι σταδιακά, όλα ανατρέπονται, όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν θα είναι όπως πρώτα.

Συνάντησα τον Νικόλα Αγγελή, για να μου μιλήσει λίγο περισσότερο για την παράσταση αλλά και για τον ίδιο και τις επιπλέον ενασχολήσεις του. Η συζήτηση απολαυστική κι ο ίδιος μια πολύ ενδιαφέρουσα φιγούρα της θεατρικής σκηνής αλλά και της ίδιας της ζωής.

Σε έχουμε γνωρίσει τόσο μέσα από θεατρικές παραστάσεις όσο και από την τηλεόραση. Τι από τα δύο προτιμάς, την αμεσότητα του θεάτρου, ή τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα που τυχόν προσφέρει η τηλεόραση;

Νομίζω πως είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το θέατρο εμβαθύνει πάρα πολύ στη διαδικασία, έχει σπουδαίες ενοράσεις ανθρώπων, μέσα από τα κείμενα πάνω στα οποία, δουλεύεις, οπότε αυτό από μόνο του μπορεί να σου δώσει πάρα πολλά πράγματα, αφού ασχολείσαι με κείμενα ανθρώπων που για να τα γράψουν, έχουν φτάσει σε ένα σημείο, είδαν τον εαυτό τους σε ένα κομμάτι του κειμένου. Από εκεί και πέρα και η εμβάθυνση στη διαδικασία του θεάτρου όσον αφορά την προσωπική δουλειά για το πώς εργάζεσαι εσύ πάνω στην τέχνη σου αλλά και η συνεργασία εν γένει στο θέατρο είναι πράγματα πολύ ισχυρά. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι πάρα πιο έντονα σε σχέση με την τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι κάτι γρήγορο και κάτι, τουλάχιστον σε αυτά που εγώ έχω κάνει, που με έναν τρόπο μένει σε μια περιφέρεια. Έστω κι αν ήταν πράγματα που για τα τηλεοπτικά δεδομένα αγγίζανε πιο βαθιά σημεία.

Αυτή την περίοδο είχες διπλό ρόλο. Η εβδομάδα είχε στη αρχή της ένα σκληρό έργο, το «Cleansed» της Sarah Cane στο θέατρο Σημείο, και συνέχιζε με μια κωμωδία «Ο Σέρλοκ Χόλμς και το σκυλί των Μπάσκερβιλ» στο θέατρο Αμιράλ. Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να αλλάζει γρήγορα τις περσόνες του και να μεταπηδά από την αγριότητα στο γέλιο;

Εμένα προσωπικά δεν με δυσκολεύει. Δεν συνδέομαι με αυτό που συμβαίνει στο Cleansed, ειδικά στη διαδικασία των παραστάσεων. Ό,τι ήταν να βιώσω σε μεγαλύτερο βαθμό συνέβη στις πρόβες, κάτι που μου συμβαίνει γενικώς. Στις πρόβες ενός έργου ψάχνω να βρω τους δικούς μου μηχανισμούς και κομμάτια για να τα φέρω πιο μπροστά. Η αλήθεια είναι πως το Cleansed είναι ένα δράμα και η ζωή για εμένα δεν είναι ένα δράμα. Η Sarah Cane έτσι την έβλεπε τη ζωή. Εγώ όμως όχι. Κάποια κομμάτια της ζωής φυσικά και είναι έτσι, θάνατος και σκοτάδι. Αλλά για εμένα αυτό είναι μονάχα ένα κομμάτι. Δεν είναι ολόκληρη η ζωή έτσι. Αυτό που συμβαίνει με τον Σέρλοκ την επόμενη μέρα είναι πως μετακινούμαι στο άλλο κομμάτι της ζωής, στη χαρά, το γέλιο. Οπότε έχει το ενδιαφέρον του να κινούμαι σε αυτά τα δύο. Ως άνθρωπος, σε αυτή τη φάση της ζωής μου, μου αρέσει πιο πολύ η ευδαιμονία και η χαρά από την τραγωδία και το δράμα. Έχω περάσει όμως φάσεις στη ζωή μου που μεθούσα με αυτό, μου άρεσε αυτό το ‘πονάμε και υποφέρουμε και είναι τόσο τραγική η ζωή’. Αλλά δεν έπαιρνα καθόλου ενέργεια από αυτό. Με έριχνε αυτή η στάση ζωής όλο και πιο βαθιά. Φυσικά όμως υπάρχει και το ένα και το άλλο. Το θέμα είναι πού διαλέγεις να κινηθείς εσύ και τι στάση διαλέγεις να έχεις.

Τι συναίσθημα κυριαρχεί μέσα σου με το που τελειώσει η παράσταση Cleansed και βγείτε για το χειροκρότημα; Νιώθεις ανησυχία, νιώθεις ανακούφιση, χαρά;

Εξαρτάται. Υπάρχουν φάσεις που δεν θέλω να βρω καν να με χειροκροτήσουν. Είμαι τσαντισμένος με το κοινό, είμαι τσαντισμένος με τον εαυτό μου, με έχει πάρει από κάτω, είμαι μίζερος. Υπάρχουν άλλες στιγμές που χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω πως πλησιάζει η στιγμή του χειροκροτήματος. Γιατί είμαι χαρούμενος με το κοινό, με τον εαυτό μου. Παίζει ρόλο το πώς εγώ αισθάνομαι τη δεδομένη στιγμή. Μπορεί να μην έχω παίξει και τόσο καλά αλλά εγώ να αισθάνομαι καλά. Ή μπορεί και το αντίστροφο. Και η σχέση με το κοινό είναι πολύ ιδιαίτερη. Βγαίνεις να ακούσεις τη μία και μοναδική βασική στιγμή που το κοινό μιλάει. Οπότε εκείνη τη στιγμή πολλά μπορεί να νιώσεις και εσύ αλλά να βγουν και στην επιφάνεια.

Πώς αντιμετωπίζεις την τυχόν επίκριση κάποιου θεατή;

Κοίτα, κάθε θεατής είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει. Δεν έχω κανένα πρόβλημα ηθικό ή κοινωνικού περιορισμού εάν φύγει, εάν βρίσει. Για εμένα το θέατρο είναι κάτι ζωντανό. Τα πάντα συμβαίνουν. Αλλά κι εγώ εκεί μπορώ να τον βρίσω επίσης. Θέλω να πω πως αφού είναι κάτι ζωντανό και επιλέγει ο θεατής να παίξει με αυτούς τους όρους θα μπορούσα κι εγώ να κάνω το ίδιο. Δεν το έχω κάνει αλλά θα μπορούσα.

Τι είναι για εσένα αγάπη; Ένα θέμα που θίγεται και στο Cleansed. Συγχέεις την αγάπη με τον έρωτα; Πόσο μακριά θα έφτανες γι’ αυτή;

Νομίζω ότι είναι διαφορετικά πράγματα η αγάπη με τον έρωτα, από αυτό που έχω βιώσει εγώ. Ο έρωτας έχει κάτι βαθιά εγωιστικό και ανθρωποφαγικό. Μπορείς να είναι κανίβαλος στον έρωτα. Πολλές φορές μου έχει τύχει να κοιτάζω την κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος και να θέλω να τη φάω, να μην μου φτάνει τίποτα. Όπως επίσης στον έρωτα υπάρχει και μια βαθιά κτητικότητα, που δεν έχει σχέση με την αγάπη. Είναι μάλιστα το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχει σχέση με την ελευθερία που χρειάζεται η αγάπη. Η αγάπη νομίζω είναι ένα άνθισμα ενός πράγματος και δεν νομίζω πως προσδιορίζεται σε έναν άνθρωπο. Είναι μια κατάσταση του είναι σου. Όταν αγαπάς, είσαι αγάπη. Και όποιος έρθει δίπλα σου το νιώθει αυτό. Πολύ συχνά συγχέουμε την αγάπη με το να κάνουμε χατίρια, να είμαστε καλοί, αλλά δεν είναι αυτό. Για εμένα η αγάπη είναι να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι ειλικρινής. Μπορεί να πληγωθεί ο άλλος από αυτό αλλά αυτό είναι μέρος μιας συνθήκης που προσδιορίζεται από την αυθεντικότητα.

Φέτος, έχουν ανεβεί πολλά έργα της Sarah Cane σε θεατρικές παραστάσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό πιστεύεις; Επειδή ίσως η γραφή της αντικατοπτρίζει τη βιαιότητα της εποχής μας;

Νομίζω πως είμαστε σε μια κοινωνική κατάσταση που έχει κάτι τραγικό, ένα βούλιαγμα. Οπότε πολλοί άνθρωποι συνδέονται με αυτό το τραγικό κομμάτι και η Sarah Cane είναι μια τραγική συγγραφέας. Οπότε είναι μια προέκταση αυτού που αισθάνεται ο καλλιτέχνης. Μέσα από αυτό που ζει, αυτό επιλέγει να πει. Πάντως εγώ δεν έχω θέμα με το να δω κάτι, είτε είναι κωμωδία είτε κάτι σκληρό. Ας πούμε, θέλω να δω την παράσταση της Μπρούσκου, την Ψύχωση. Θέλω να δω το Blasted του Τάρλοου. Δεν είναι πως δεν θέλω να δω πράγματα σκληρά γιατί όλα αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου μπορώ να δω και το ένα και το άλλο είδος χωρίς να ταυτιστώ και να βυθιστώ στη μελαγχολία κάποιου έργου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Δεν έχω σχέδια αυτή τη στιγμή. Υπάρχει μια ιδέα στην οποία μπορεί να είμαι το καλοκαίρι αλλά ακόμη δεν είναι τίποτα σίγουρο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σχέδια και βλέπω πως τα πάντα ανατρέπονται. Το μυαλό μου έχει τύχει να μου λέει να κάνω κάτι, αλλά η ζωή, μπορεί να έρθει να μου ανατρέψει την όποια ιδέα μου. Αυτό είναι η πραγματικότητα.

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.