Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος μιλάει για τον ρόλο του στον Πουπουλένιο.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… ο Πουπουλένιος! Η μαύρη κωμωδία του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Martin McDonagh ανεβαίνει στο θέατρο ‘Αθηνών’ με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στη μετάφραση αλλά και στη σκηνοθεσία.

Ο Χατούριαν (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης) είναι ένας συγγραφέας ιστοριών, με όχι και πολύ ευχάριστη πλοκή, ο οποίος συλλαμβάνεται από δύο αστυνομικούς (Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) μαζί με τον διανοητικά υστερούντα αδερφό του (Γιώργος Πυρπασόπουλος). Ο λόγος; Κάποιος μιμείται τις ιστορίες του, διαπράττοντας μια σειρά δολοφονιών μικρών παιδιών και οι αρχές κατηγορούν τον Χατούριαν γι’ αυτό.

Ο Πουπουλένιος είναι μια ιστορία που φανερώνει πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσουμε, κατά βάθος πάντοτε θα κρύβουμε μέσα μας τις παιδικές μας αναμνήσεις και όλα εκείνα τα τραύματα που αποκτήσαμε στην τρυφερή και αθώα μας ηλικία. Το έργο στοχοποιεί την παιδική κακοποίηση, την πολιτική βία -αφού διαδραματίζεται σε δικτατορικό καθεστώς- αλλά αποκαλύπτει και τον πανικό του θανάτου και το ζήλο με τον οποίο προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι πίσω μας μετά το θάνατό μας για να μην χαθούμε στη λησμονιά.

Ένα δυνατό κείμενο, που εμπεριέχει ιστορίες μέσα στην ιστορία, φανερώνει τη δεξιοτεχνία του συγγραφέα του αλλά αναδεικνύει και τις ικανότητες των ηθοποιών που υποδύονται τους ρόλους. Η βία εναλλάσσεται με τη στοργή όπως και το χιούμορ με το δράμα. Οι ηθοποιοί τιμούν επάξια το όνομά τους φέρνουν εις πέρας ένα απαιτητικό εγχείρημα. Ο κόσμος μετά τη λήξη του έργου αυθωρεί σηκώνεται και χειροκροτεί όλο ενθουσιασμό για την παράσταση που μόλις παρακολούθησε.

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, σε μια σύντομη τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε, είπε λίγα λόγια τόσο για την παράσταση συνολικά, για τους ανθρώπους που συνεργάστηκε όσο και για το ρόλο του που ήταν ιδιαιτέρως απαιτητικός:

Ο ρόλος μου είναι ένα παιδί που δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό σε ότι αφορά την κίνησή του, την εκφορά του λόγου του και το πώς αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Αυτό λοιπόν απαιτεί μια ιδιαίτερη προσέγγιση στο ρόλο, επομένως υπήρχε κάποια δυσκολία. Με τη βοήθεια του Κωνσταντίνου, όμως, και των υπόλοιπων συντελεστών της παράστασης η όποια δυσκολία ξεπεράστηκε. Το καλό σε αυτή τη συνεργασία είναι πως επειδή είμαστε όλοι μία γενιά και έχουμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας, είμαστε πάρα πολύ ανοιχτοί στο να συζητάμε πράγματα μαζί και οι τέσσερεις για το ρόλο του καθενός, όπως για παράδειγμα τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί κλπ. Οπότε με τη βοήθεια όλων μαζί συνολικά καταλήξαμε σε ένα αποτέλεσμα που μας αντιπροσωπεύει.

Φανερά χαρούμενος για την αποδοχή που είχε το έργο από τον κόσμο συνέχισε:

Υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση στην παράσταση και είναι πάρα πολύ ευχάριστη η αγάπη που μας έδειξε ο κόσμος. Όχι μόνο γιατί ο ηθοποιός βλέπει πως έχει πετύχει έναν στόχο, αλλά και επίσης γιατί η παράσταση πάει πολύ καλά, πέρα από το καλλιτεχνικό της κομμάτι και επαγγελματικά.

Παραστάσεις, ουκ ολίγες, στην πολιτιστική πρωτεύουσα. Οι αξιόλογες και ακίβδηλες όμως παραστάσεις που έχουν κάτι παραπάνω να σου πουν είναι είδος προς εξαφάνιση. Το δέλεαρ πλουραλισμός στις τέχνες θέλγει όμως ο θεατής πρέπει να βάλει κάποιες προτεραιότητες και να αξιοποιήσει κατάλληλα το χρόνο του.
…Ακόμη εδώ είστε;

Πρωτοδημοσιεύθηκε στο flust.gr.

Photo credits: Marilena Vainanidi